We wczesnej historii samoyedów, psy te nazywane były biełkami / bjelkierami i należały właśnie do ludności Samojedów zamieszkujących Półwysep Tajmyr i mroźne zakątki Syberii. Psy te pasały stada reniferów, pełniły funkcję psów stróżujących i ogrzewały domowników swoją sierścią. Dzięki łagodnemu charakterowi, w historii zapisały się też jako ''dziecięce opiekunki”. Dzięki funkcjonalności bjelkierów, koczownicze ludy niechętnie się ich pozbywali.

 

Jako pierwszy, samoyeda jako siły pociągowej użył Nansen (ok. 1895). Spędził z tą rasą kilka miesięcy w czasie przebywania na biegunie północnym. Dzięki niemu samoyedy zostały użyte w czasie jednej z najważniejszych wypraw na Arktykę i Antarktykę. Mimo niepowodzenia na wyprawie, psy te zostały zapisane na stałe na kartach historii.

 

Arktyczne przedsięwzięcie często jest uznawane za początek importu rasy do Anglii. Jednak artykuł gazety angielskiej ''The Queen" dowodzi inaczej; "Rasa została sprowadzona do Anglii po raz pierwszy przez Kilburna-Scotta, członka Królewskiego Towarzystwa Zoologicznego (RZS) w 1889 - jego pierwszy pies został zakupiony w północno-zachodniej prowincji rosyjskiej." Pies ten nazywał się Sabarka. W następnym czasie do Anglii został importowany kolejny wspaniały pies, użyty w czasie wyprawy z Borchgrevinkiem na Antarktykę. Tym oto sposobem, w Anglii znalazły się; kremowa suka Whitey Petchora z Uralu i śnieżnobiały Musti z Syberii, które dały początek rasie, którą znamy dziś. Pierwszy miot w hodowli przyszedł na świat w latach 90 XIX wieku.

W początkach hodowli samoyedów nie ograniczano się tylko do białego i kremowego, ale faworytem był Musti, który dawał śnieżnobiałe szczenięta. Ten typ był najbardziej pożądany.

Państwo Kilburn Scott poświęcili się całkowicie w życiu hodowli samoyedów.  Pierwszy opracowany wzorzec powstał w 1909 r.

 

Po upadku carstwa rosyjskiego w czasie rewolucji rosyjskiej po 1917 r, w ojczyźnianej Rosji zgładzono wszystkie napotkane psy zaprzęgowe, gdyż uznano je za przeżytek i zahamowanie rozwoju cywilizacyjnego. Ocalały więc tylko te psy, które znajdowały się na odległych oraz trudno dostępnych terenach północy i w zagranicznych hodowlach, gdzie pracowano nad rozwojem rasy.